Św. Jodok jest patronem m.in. pielgrzymów, chorych, piekarzy i żeglarzy; strzegł od zarazy, burzy, gradobicia i sztormów na morzu; jest uważany także za opiekuna małżeństw. Paleta jego „duchowego oddziaływania” jest dość szeroka, więc nie dziwi fakt, że znalazł swoje uprzywilejowane miejsce w najważniejszym kościele Gdańska, nazywanego „koroną miasta”. Świętemu Jodokowi jest oddawana cześć głównie we Francji i Nadrenii; a także w Hesji, Szwabii i Bawarii. Jego wizerunki na północy Polski znajdują się m. in. w Toruniu, w Braniewie oraz Sątopach na Warmii. Jodok, choć był synem hrabiego Bretanii, Juthuela, zrezygnował z należnego mu dzięki urodzeniu udziału we władzy i został pustelnikiem – stąd jego atrybutem jest korona umiejscowiona u jego stóp. Jodok był pustelnikiem w pustelni Brahic (obecnie Roi, Pikardia). Pielgrzymował do Rzymu i innych miejsc świętych, by bliżej poznać życie i działalność Apostołów. Zmarł najprawdopodobniej w 688 roku. Jego relikwie od IX wieku znajdowały się w benedyktyńskim opactwie Hyde, nieopodal Winchesteru (Anglia), by powrócić w 977 roku do Runiac. Na Pomorze jego kult został przyniesiony już w XIII wieku dzięki niemieckim osadnikom. Najwcześniejszym przedstawieniem św. Jodoka na obszarze Pomorza jest malowidło z kościoła św. Jakuba w Toruniu z XIV wieku. Malowidła „jakubowe” w Bazylice Mariackiej są o ok. 50 lat młodsze od tych, które znajdują się w kościele św. Jakuba Apostoła w Toruniu.
ks. Adam Jeszka
